DNA turinabol

[geert gielissen 87]

De positieve reactie van Hansie bij de topic 'Ready to roll' heeft me gemotiveerd om m'n ervaringen als oudere actieve kracht-/vechtsporter 'ns nader uit te diepen. Dit om meer ouderen te motiveren maar ook de jonge garde te ondersteunen bij hun sport activiteiten. Dit laatste met het oog op de gunstige invloed die met name krachttraining heeft op je functioneren nu en in de toekomst.

Met respect naar diverse onderzoeken door diverse wetenschappelijke disciplines, schrijf ik dit stukje op persoonlijke titel. Eigen ervaringen dus, los van zin en onzin van anderen.

 

M'n interesse voor krachttraining was al vroeg gewekt, zo rond m'n veertiende. Schwarzenegger was een rising star en body building was een ver-weg-begrip uit de States. Materiaal was er niet of nauwelijks, net zoals relevante literatuur. Zeker niet in het dorp waar ik woonde. Daarbij werd krachtsport al gauw door de alwetende grijze massa als een duistere schemersport bestempeld; beoefend door even schemerachtige individuen. Maar goed, vooroordelen zijn van alle tijden en blijven ook altijd dom, dus genoeg daar van.

 

Ondanks gebrekkige middelen en kennis ben ik met een groepje even bevlogen kameraden aan de slag gegaan met alternatieve weerstanden. Zelf gelaste 'dumbbells', zandzakken, stangen met flenzen en zo voort. Onze creativiteit kende geen grenzen; ook niet voor wat betreft de vorm en uitvoering van de oefeningen. Alles was 'ongeveer' en iedere zotte inval werd serieus genomen en in het schema opgenomen. Dat we überhaupt nog rechtop kunnen lopen is een klein wondertje. We deden zo'n beetje alles wat heden ten dage direct in de ban gedaan wordt.

 

In ieder geval groeide onze verbondenheid met de sport en dit is tot op heden zo gebleven. Een stuk slimmer, meer verwend met een oneindig assortiment aan materiaal en voorzien van de beste, wetenschappelijk onderbouwde, informatie. Maar zijn dit de kern voorwaarden voor een goede fysiek tot op latere leeftijd en daarna? Absoluut NIET!

Motivatie, vasthoudendheid, (zelf)discipline en vooral GEZOND VERSTAND zijn de pijlers waar 't om draait. Niet alleen voor krachsporters, maar voor iedereen!

 

Feit is dat je op latere leeftijd minder snel hersteld, sommige oefeningen niet meer haalbaar zijn en hypertrofie meer inspanning vereist. Verander je instelling dus meer van HARD exercising naar SMART exercising. Meer compound i.p.v. geïsoleerde oefeningen, sets met lichtere weerstanden en meer herhalingen en meer oefeningen gericht op functionaliteit.

Ook de vorm en samenstelling van je voeding wordt meer en meer belangrijk. Neem de vertraagde stofwisseling serieus en gebruik hoogwaardige en gevarieerde voeding. Geen biertje en patatje meer?

Tuurlijk wel! Ontspanning is net zo belangrijk als inspanning.

Hou wel voor ogen dat je  niet meer zo flexibel als vroeger bent. Niet alleen fysisch maar ook psychisch. Hou dus je basis oefeningen vast; die zijn immers verankerd in je spiergeheugen, maar ga geen al te grote uitdagingen meer aan. Je lijf gaat protesteren; met mogelijk een hogere blessure gevoeligheid en een veel langer durende absorptie van lactaat.. 

 

Ik hoop dat ik duidelijk heb kunnen maken dat krachttraining tot het einde van je dagen mogelijk en zelfs aan te raden is. Wetenschappers zijn hier steeds meer van overtuigd. Hetgeen dus wil zeggen dat wij verder zijn dan de wetenschap, want wij wisten het al lang :)!

En hoe om te gaan met je zeurende en klagende leeftijdsgenoten die elk argument aangrijpen om maar niet te hoeven trainen? Glimlach maar een keer en adviseer in het uiterste geval een cosmetische ingreep. Is die te duur? Probeer eens een strijkbout!

 

Veel succes met deze mooie en belofte volle sport!

 

P.S.: Hoe 't met m'n maten van weleer gaat? Alive, kicking and STILL HUNGRY!

Edited August 28, 2020 by geert gielissen

[Peter Wouters 264]

Knap geschreven Geert. Ik herken mezelf er volledig in. Ben ook begonnen zo ergens rond mijn 14e met alternatieve middelen. Mijn eerste toestel was de koperen voetpomp die mijn vader gebruikte om zijn autobanden op te pompen. Ik duwde die met zoveel mogelijk herhalingen bij elkaar. Al gouw kreeg ik reacties op mijn ontwikkelde armen. Dit sterkte mij om door te gaan met gelijk wat ik vond  om te kunnen trainen. Een aantal jaren later, begin 80tiger jaren ging er een sportschool open in mijn buurt. Ik heb me toen direct ingeschreven. De laatste jaren train ik thuis met dezelfde vindingrijkheid als waar het mee begon

[Hansie 77]

Bemoedigend stukje proza Geert. Ben ook van kleine pagadder geïnteresseerd in krachtsport. Als snotneus van 12 jaar keek ik met mond open naar de Swarzies en Stallones van hun tijd. Was niet gezegend met de goede genen. Ectomorphe lichaamsbouw en een klein, tenger maar toch dapper ventje. Ouders waren niet zo sportief aangelegd, mijn grootvader langs vaders kant echter wel en die had een kathedraal van een lichaam. Op de judo vocht ik altijd met de sterkste jongens, deze die met kop en schouders boven mij uitstaken, allicht uit compensatie voor mijn "klein lichaam" Krachttraining op mijn 16 werd niet gestimuleerd door thuis dus bleef het als braaf manneke altijd bij dromen. Zeer laat, op mijn 20 jaar toch met krachttraining begonnen, eerder circuittraining tot uitputting, naast Shaolin Kempo wat ik vooral deed om mij weerbaarder te maken en meer zelfvertrouwen te kweken. Rond mijn 22 à 23 trainde ik als een bezetene vooral op massa gericht. Veel te veel gewicht op mijn vork en vooral op karakter. Ik propte me vol met weightgainer en veel te weinig eiwitten. Obsessie om zwaar te worden, wist toen nog niet veel beter. Daar ik weinig tot geen vet had vielen de resultaten nogal mee. Zag er zowat uit als Bruce Lee. Trainingsmaatje zei dat mijn rug meer een W was dan een V. De muscles en fitness boekjes in die tijd las ik van voor tot vanachter. Vooral de massamonsters van die tijd: El Sonbatty, Yates, Coleman, Levrone staken mijn ogen uit. Later viel mijn leven echter niet meer in de juiste plooi en verdween mijn fysiek als sneeuw voor de zon. Verkeerde partner en beroepskeuze hadden hun invloed. Ongewild, zonder te willen zeuren, ziek geworden (syndroom van menière) en de motivatie verloren. Nu zoveel decennia later, probeer ik met vallen en opstaan terug de draad op te pakken maar onverklaarbare pees- en gewrichtsproblemen blijven roet in het eten gooien. Het is door zo'n verhalen als Geert Gielissen dat ik schuchter denk: dat moet ik toch ook nog kunnen. Daar probeer ik me aan op te trekken.

 

Sportieve groeten,

 

Hansie

Edited August 28, 2020 by Hansie

[geert gielissen 87]

55 minuten geleden zei Peter Wouters:

Knap geschreven Geert. Ik herken mezelf er volledig in. Ben ook begonnen zo ergens rond mijn 14e met alternatieve middelen. Mijn eerste toestel was de koperen voetpomp die mijn vader gebruikte om zijn autobanden op te pompen. Ik duwde die met zoveel mogelijk herhalingen bij elkaar. Al gouw kreeg ik reacties op mijn ontwikkelde armen. Dit sterkte mij om door te gaan met gelijk wat ik vond  om te kunnen trainen. Een aantal jaren later, begin 80tiger jaren ging er een sportschool open in mijn buurt. Ik heb me toen direct ingeschreven. De laatste jaren train ik thuis met dezelfde vindingrijkheid als waar het mee begon

Top Peter. Was een prachtige tijd, ondanks de beperkingen. I know what you feel cause I've been there.

23 minuten geleden zei Hansie:

Bemoedigend stukje proza Geert. Ben ook van kleine pagadder geïnteresseerd in krachtsport. Als snotneus van 12 jaar keek ik met mond open naar de Swarzies en Stallones van hun tijd. Was niet gezegend met de goede genen. Ectomorphe lichaamsbouw en een klein, tenger maar toch dapper ventje. Ouders waren niet zo sportief aangelegd, mijn grootvader langs vaders kant echter wel en die had een kathedraal van een lichaam. Op de judo vocht ik altijd met de sterkste jongens, deze die met kop en schouders boven mij uitstaken, allicht uit compensatie voor mijn "klein lichaam" Krachttraining op mijn 16 werd niet gestimuleerd door thuis dus bleef het als braaf manneke altijd bij dromen. Zeer laat, op mijn 20 jaar toch met krachttraining begonnen, eerder circuittraining tot uitputting, naast Shaolin Kempo wat ik vooral deed om mij weerbaarder te maken en meer zelfvertrouwen te kweken. Rond mijn 22 à 23 trainde ik als een bezetene vooral op massa gericht. Veel te veel gewicht op mijn vork en vooral op karakter. Ik propte me vol met weightgainer en veel te weinig eiwitten. Obsessie om zwaar te worden, wist toen nog niet veel beter. Daar ik weinig tot geen vet had vielen de resultaten nogal mee. Zag er zowat uit als Bruce Lee. Trainingsmaatje zei dat mijn rug meer een W was dan een V. De muscles en fitness boekjes in die tijd las ik van voor tot vanachter. Vooral de massamonsters van die tijd: El Sonbatty, Yates, Coleman, Levrone staken mijn ogen uit. Later viel mijn leven echter niet meer in de juiste plooi en verdween mijn fysiek als sneeuw voor de zon. Verkeerde partner en beroepskeuze hadden hun invloed. Ongewild, zonder te willen zeuren, ziek geworden (syndroom van menière) en de motivatie verloren. Nu zoveel decennia later, probeer ik met vallen en opstaan terug de draad op te pakken maar onverklaarbare pees- en gewrichtsproblemen blijven roet in het eten gooien. Het is door zo'n verhalen als Geert Gielissen dat ik schuchter denk: dat moet ik toch ook nog kunnen. Daar probeer ik me aan op te trekken.

 

Sportieve groeten,

 

Hansie

Mooi gezegd Hansie. Dank hiervoor. Voor wat betreft tegenslagen: de aanhouder wint en de beloning is dan des te groter. Waar een wil is, is een weg!

[Mrmtty20 0]

Chapeau Geert, heel veel respect voor de oude garde!

[geert gielissen 87]

1 uur geleden zei Mrmtty20:

Chapeau Geert, heel veel respect voor de oude garde!

Dank je. Dat pionieren had beslist z'n charme. Niemand wist iets dus we konden ook niets verkeerd doen ;)!