Sarms

[geert gielissen 87]

't Is vechten tegen de bierkaai. Dweilen met de kraan open. Dat is wat je meer dan eens te horen krijgt wanneer je een willekeurige vechtport in een positief daglicht probeert te stellen. De vooroordelen kennen we allemaal wel; die ga ik hier dan ook niet benoemen. Zoveel tijd van leven heb ik niet.

Behoudens dat ik met m'n werkzaamheden -het verzorgen van sportlessen t.b.v. jeugdigen en jongvolwassenen met sociale/maatschappelijke problematieken- heel goede resultaten behaal met elementen uit de vechtsport, is de algemene mening nog steeds negatief. Daar ga ik geen tijd meer in stoppen.

Waar ik wel aandacht aan wil besteden is de sportiviteit en saamhorigheid van de atleten onderling. Meningen die meestentijds buiten de gym gevormd worden op basis van eenzijdige informatie, houden geen stand wanneer men aan den lijve de sfeer in een sportschool geproefd heeft. Dit 'wij'-gevoel vind men uiteraard in de meeste verenigingen terug en heeft een niet te onderschatten sociale functie. Het geeft een boost aan het zelfvertrouwen, verruimt het blikveld en maakt assertiever, hetgeen ten goede komt aan de sociale vaardigheden.

Zoals in elke sociale groepering zijn in sportverenigingen verschillende individuen vertegenwoordigd met een zelfde doel. Zo ook in de vechtsport. Het gestelde doel is onmogelijk in je eentje te bereiken; je hebt er anderen voor en bij nodig: van trainer tot sparringsmaatje. Geen ruimte dus voor patserij, showboating en zelfverheerlijking. 

Wil je je vereniging in stand houden met een bestendige toekomst, zul je dat samen moeten doen. Het geduld opbrengen om een nieuweling keer op keer de basis disciplines en vaardigheden bij te brengen; een zwakker lid bij het sparren niet te molesteren maar adviseren en respect opbrengen voor de vrouwelijke collega's door gepaste ingetogenheid te tonen. Wat ik daarmee bedoel ligt in het vlak van de fantsoensnormen, niet in dat van fysieke differentiatie.

In de afgelopen decennia heb ik heel wat sportscholen, gym's en aanverwante lokalen gezien en als lid meegedraaid. Zelden of nooit sprake van onregelmatigheden. 

Deze zijde van de vechtsport is absoluut onderbelicht en waar weinig licht is blijft het schemerig.............vooral voor diegenen die geen eigen lampje durven te gebruiken.

Edited September 8, 2020 by geert gielissen

[Fit 407]

Ben zelf geen vechtsporter maar ik snap waarom mensen dit als negatief kunnen zien. Echter brengt sport vaak juist het mooiste naar boven en in dit geval ook dus het compleet tegenovergestelde van wat de meeste hierbij denken... 

[geert gielissen 87]

12 minuten geleden zei Fit:

Ben zelf geen vechtsporter maar ik snap waarom mensen dit als negatief kunnen zien. Echter brengt sport vaak juist het mooiste naar boven en in dit geval ook dus het compleet tegenovergestelde van wat de meeste hierbij denken... 

Helemaal waar Fit. Mooi gezegd!

[Hansie 76]

12 uur geleden zei geert gielissen:

't Is vechten tegen de bierkaai. Dweilen met de kraan open. Dat is wat je meer dan eens te horen krijgt wanneer je een willekeurige vechtport in een positief daglicht probeert te stellen. De vooroordelen kennen we allemaal wel; die ga ik hier dan ook niet benoemen. Zoveel tijd van leven heb ik niet.

Behoudens dat ik met m'n werkzaamheden -het verzorgen van sportlessen t.b.v. jeugdigen en jongvolwassenen met sociale/maatschappelijke problematieken- heel goede resultaten behaal met elementen uit de vechtsport, is de algemene mening nog steeds negatief. Daar ga ik geen tijd meer in stoppen.

Waar ik wel aandacht aan wil besteden is de sportiviteit en saamhorigheid van de atleten onderling. Meningen die meestentijds buiten de gym gevormd worden op basis van eenzijdige informatie, houden geen stand wanneer men aan den lijve de sfeer in een sportschool geproefd heeft. Dit 'wij'-gevoel vind men uiteraard in de meeste verenigingen terug en heeft een niet te onderschatten sociale functie. Het geeft een boost aan het zelfvertrouwen, verruimt het blikveld en maakt assertiever, hetgeen ten goede komt aan de sociale vaardigheden.

Zoals in elke sociale groepering zijn in sportverenigingen verschillende individuen vertegenwoordigd met een zelfde doel. Zo ook in de vechtsport. Het gestelde doel is onmogelijk in je eentje te bereiken; je hebt er anderen voor en bij nodig: van trainer tot sparringsmaatje. Geen ruimte dus voor patserij, showboating en zelfverheerlijking. 

Wil je je vereniging in stand houden met een bestendige toekomst, zul je dat samen moeten doen. Het geduld opbrengen om een nieuweling keer op keer de basis disciplines en vaardigheden bij te brengen; een zwakker lid bij het sparren niet te molesteren maar adviseren en respect opbrengen voor de vrouwelijke collega's door gepaste ingetogenheid te tonen. Wat ik daarmee bedoel ligt in het vlak van de fantsoensnormen, niet in dat van fysieke differentiatie.

In de afgelopen decennia heb ik heel wat sportscholen, gym's en aanverwante lokalen gezien en als lid meegedraaid. Zelden of nooit sprake van onregelmatigheden. 

Deze zijde van de vechtsport is absoluut onderbelicht en waar weinig licht is blijft het schemerig.............vooral voor diegenen die geen eigen lampje durven te gebruiken.

Respect, zelfontplooiing, zelfbeheersing zijn de rode draad door deze prachtige sporttak. Zowel een uitlaatklep voor mensen die door een moeilijk levenspad hun opgestapelde frustraties kunnen kanaliseren als een zegen voor de introverte man/vrouw die hun zelfbeeld kunnen opvijzelen door vaardigheden tot een kunstvorm te verheffen.